ਇੱਕ ਰਾਤ ਸੀ ਸਿਆਹੀ
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਕਰਦਿਆਂ ਵਾਹੀ
ਸੀ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਲੱਗਿਆ
ਸੰਸਾਰ ਕੰਡਿਆਂ ਦਾ
ਕੰਡਿਆਂ ਨਾ' ਪਿਆਰ ਪਾਇਆ
ਹਰ ਚੋਭ ਨੂੰ ਹੰਡਾਇਆ
ਬੜਾ ਹੀ ਖੂਬਸੂਰਤ
ਸੰਸਾਰ ਕੰਡਿਆਂ ਦਾ
ਕੰਡੇ ਰਹੇ ਵਿਚਾਰੇ
ਫੁੱਲ ਹੀ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਪਿਆਰੇ
ਹੈ ਕੌਣ ਏਸ ਜਗ ਤੇ
ਦਿਲਦਾਰ ਕੰਡਿਆਂ ਦਾ
ਫੁੱਲ ਸੀ ਸਦਾ ਪਰਾਏ
ਹਿੱਸੇ 'ਚ ਕੰਡੇ ਆਏ
ਖੁਦ ਨੂੰ ਹੀ ਮੈਂ ਬਣਾਇਆ
ਹਕ਼ਦਾਰ ਕੰਡਿਆਂ ਦਾ
ਪੋਟੇ ਚੋਂ ਖੂਨ ਸਿੰਮਦਾ
ਮਿੱਟੀ 'ਚ ਰਿਹਾ ਰਮਦਾ
ਔਖਾ ਬੜਾ ਨਿਭਾਨਾ
ਮੋਹ-ਪਿਆਰ ਕੰਡਿਆਂ ਦਾ
ਕੰਡੇ 'ਚ ਜੋ ਸਬਰ ਹੈ
ਉਹੀ ਜੀਣ ਦਾ ਹੁਨਰ ਹੈ
ਕੰਡੇ ਨੇ ਯਾਰ ਮੇਰੇ
ਮੈਂ ਯਾਰ ਕੰਡਿਆ ਦਾ
